PRZYMIOTNIK I JEGO ODMIANA
Przymiotnik
tak jak i zaimek dzierżawczy odmienia się przez przypadki w zależności
od tego, jakiego rodzaju (męski, żeński, nijaki) jest rzeczownik jaki
opisuje. Chcąc poprawnie odmienić przymiotnik odnoszący się do
rzeczownika (piękny dzień, ale piękna kobieta) musimy znać jego rodzaj.
Istnieją pewne zasady, które pozwalają nam zdecydować, jakiego rodzaju
jest rzeczownik. Zobacz Aneks 1.
Przymiotnik
przyjmuje końcówki typowe dla każdego rodzaju rzeczownika (męskiego, żeńskiego i
nijakiego) jak i zastosowanego przypadku (Nominativ, Dativ, Akkusativ, Genitiv). Inaczej też się zachowuje, gdy użyjemy wraz z nim zaimek określony bądź dzierżawczy. Przy odmianie zaimka określonego, czy też dzierżawczego były 3 wyjątki w tabeli osoba/rodzaj opisywanego rzeczownika/wymagany przypadek,
gdzie do zaimka nie trzeba było dodać końcówki – pamiętasz jakie?.
Wyjątki wystąpią i tu, ale w nieco innym miejscu. Sam możesz spróbować
rozpisać tę odmianę, ale pozwól , że to ja ci ją przedstawię.
Kliknij, aby powiększyć.
Odmiana przymiotnika z zaimkiem określonym
To
była odmiana przymiotnika, którego nie poprzedzał żaden zaimek. Jak się
jednak zdarza, najczęściej chcemy użyć przymiotnika wraz z zaimkiem
(bądź określonym der/die/das, bądź niekreślonym ein/eine/ein, czy też dzierżawczym mein/meine/mein,).
Wtedy sprawa wyglądać będzie nieco inaczej, ale nie przerażajmy się,
występujące zaimki te tylko przejmą rolę wskazywania użytego przypadku i
rodzaju od przymiotnika i będą wymagać od tego przymiotnika, aby
przyjął końcówki 'neutralne'(niewskazujące przypadku):
Spójrzmy więc jakie końcówki przyjmie przymiotnik, gdy przed nim pojawi się zaimek określony.
Zaimek,
który pojawia się przed przymiotnikiem pozwala rozpoznać zastosowany
przypadek jak i rodzaj opisywanego rzeczownika. Jeśli przymiotnik
zostaje użyty wraz z zaimkiem, to zaimek występujący na pierwszym
miejscu 'demaskuje' zastosowany przypadek, a sam przymiotnik nie musi
już pełnić funkcji wskazującej przypadek. Wtedy też zamiast końcówek
przymiotnika, które wskazują na przypadek dodawane są końcówki –e bądź
–en.
Odmiana przymiotnika z zaimkiem nieokreślonym.
Odmiana
przymiotnika z zaimkiem nieokreślonym ein/eine/ein jest podobna do odmiany
z zaimkiem dzierżawczym mein/meine/mein. Końcówki tych zaimków są identyczne, ale
tyllko w l.p., gdyż zaimek nieokreślony ma tylko liczbę pojedyńczą.
Odmiana ta to
pomieszanie końcówek odmiany przymiotnika z zaimkiem nieokreślonym der/die/das,
wraz z końcówkami
odmiany przymiotnika występującego samotnie z rzeczownikiem - w miejscu, gdzie
występują wyjątki dla odmiany zaimka nieokreślonego ein/eine/ein (czy też
dzierżawczego). Spójrzmy poniżej.
Poza wskazanymi wyjątkami przymiotnik
odmienia się tak jak z zaimkiem określonym (neutralne końcówki –e bądź –en) –
nie musi bowiem demaskować przypadku.
Wyjąki
od tej prostej reguły końcówek –e –en stanowi liczba mnoga dla zaimka
niokreślonego (ale to tylko i wyłącznie dlatego, że w liczbie mnogiej zaimek
nieokreślony ein/eine/ein po prostu nie występuje i pozostawiony sam sobie
przymiotnik musi pokazać używany przez nas przypadek) oraz Maskulin dla Nominativa
i Neutrum dla Nominativa i Akkusativa . Tutaj przymiotnik przybiera końcówki
tak jakby występował sam, aby wskazać użyty przypadek.
Podsumowując: Jeśli przymiotnik występuje sam przyjmuje końcówki charakterystyczne dla
zaimka określonego (2 wyjątki), jak występuje z owym zaimkiem określonym
przyjmuje neutralne końcówki -e -en (bez wyjątków), a jak występuje z zaimkiem
niekreślonym bądź dzierżawczym to w miejscu gdzie ów zaimek nie pokazuje
przypadku (Maskulin N, Neutrum N i A - dla obu, oraz liczba mnoga dla
zaimka nieokreślonego), przymiotnik zachowuje się tak jakby był odmieniany sam
(przejmuje rolę demaskowania przypadku i przyjmuje końcówki zaimka
określonego).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz