Przymiotnik

PRZYMIOTNIK I JEGO ODMIANA

Przymiotnik tak jak i zaimek dzierżawczy odmienia się przez przypadki w zależności od tego, jakiego rodzaju (męski, żeński, nijaki) jest rzeczownik jaki opisuje. Chcąc poprawnie odmienić przymiotnik odnoszący się do rzeczownika (piękny dzień, ale piękna kobieta) musimy znać jego rodzaj. Istnieją pewne zasady, które pozwalają nam zdecydować, jakiego rodzaju jest rzeczownik. Zobacz Aneks 1.

Przymiotnik przyjmuje końcówki typowe dla każdego rodzaju rzeczownika (męskiego, żeńskiego i nijakiego) jak i zastosowanego przypadku (Nominativ, Dativ, Akkusativ, Genitiv).  Inaczej też się zachowuje, gdy użyjemy wraz z nim zaimek określony bądź dzierżawczy. Przy odmianie zaimka określonego, czy też dzierżawczego były 3 wyjątki w tabeli osoba/rodzaj opisywanego rzeczownika/wymagany przypadek, gdzie do zaimka nie trzeba było dodać końcówki – pamiętasz jakie?. Wyjątki wystąpią i tu, ale w nieco innym miejscu. Sam możesz spróbować rozpisać tę odmianę, ale pozwól , że to ja ci ją przedstawię.

Kliknij, aby powiększyć.

Odmiana przymiotnika z zaimkiem określonym

To była odmiana przymiotnika, którego nie poprzedzał żaden zaimek. Jak się jednak zdarza, najczęściej chcemy użyć przymiotnika wraz z zaimkiem (bądź określonym der/die/das, bądź niekreślonym ein/eine/ein, czy też dzierżawczym mein/meine/mein,). Wtedy sprawa wyglądać będzie nieco inaczej, ale nie przerażajmy się, występujące zaimki te tylko przejmą rolę wskazywania użytego przypadku i rodzaju od przymiotnika i będą wymagać od tego przymiotnika, aby przyjął końcówki 'neutralne'(niewskazujące przypadku):

Spójrzmy więc jakie końcówki przyjmie przymiotnik, gdy przed nim pojawi się zaimek określony.

Zaimek, który pojawia się przed przymiotnikiem pozwala rozpoznać zastosowany przypadek jak i rodzaj opisywanego rzeczownika. Jeśli przymiotnik zostaje użyty wraz z zaimkiem, to zaimek występujący na pierwszym miejscu 'demaskuje' zastosowany przypadek, a sam przymiotnik nie musi już pełnić funkcji wskazującej przypadek. Wtedy też zamiast końcówek przymiotnika, które wskazują na przypadek dodawane są końcówki –e bądź –en.

Odmiana przymiotnika z zaimkiem nieokreślonym.

Odmiana przymiotnika z zaimkiem nieokreślonym ein/eine/ein jest podobna do odmiany z zaimkiem dzierżawczym mein/meine/mein. Końcówki tych zaimków są identyczne, ale tyllko w l.p., gdyż zaimek nieokreślony ma tylko liczbę pojedyńczą.

Odmiana ta to pomieszanie końcówek odmiany przymiotnika z zaimkiem nieokreślonym der/die/das, wraz z końcówkami odmiany przymiotnika występującego samotnie z rzeczownikiem - w miejscu, gdzie występują wyjątki dla odmiany zaimka nieokreślonego ein/eine/ein (czy też dzierżawczego). Spójrzmy poniżej.

                Poza wskazanymi wyjątkami przymiotnik odmienia się tak jak z zaimkiem określonym (neutralne końcówki –e bądź –en) – nie musi bowiem demaskować przypadku.

         Wyjąki od tej prostej reguły końcówek –e –en stanowi liczba mnoga dla zaimka niokreślonego (ale to tylko i wyłącznie dlatego, że w liczbie mnogiej zaimek nieokreślony ein/eine/ein po prostu nie występuje i pozostawiony sam sobie przymiotnik musi pokazać używany przez nas przypadek) oraz Maskulin dla Nominativa i Neutrum dla Nominativa i Akkusativa . Tutaj przymiotnik przybiera końcówki tak jakby występował sam, aby wskazać użyty przypadek.

           

Podsumowując: Jeśli przymiotnik występuje sam przyjmuje końcówki charakterystyczne dla zaimka określonego (2 wyjątki), jak występuje z owym zaimkiem określonym przyjmuje neutralne końcówki -e -en (bez wyjątków), a jak występuje z zaimkiem niekreślonym bądź dzierżawczym to w miejscu gdzie ów zaimek nie pokazuje przypadku (Maskulin N, Neutrum N i A - dla obu,  oraz liczba mnoga dla zaimka nieokreślonego), przymiotnik zachowuje się tak jakby był odmieniany sam (przejmuje rolę demaskowania przypadku i przyjmuje końcówki zaimka określonego).